روسازی راهها به عنوان بخشی از سازه راه نقش بسیار مهمی در عملکرد و تأمین سطح هموار و ایمن دارد. بنابراین ساخت روسازیهای با قابلیت باربری و عمر بالا و کیفیت مناسب و نیز نگهداری آنها در شرایط عملکردی مناسب از اهمیت بسیاری برخوردار است. به همین دلیل بررسی عوامل مؤثر بر عملکرد و عمر اینگونه روسازیها برای رفع کاستی‌ها و نواقص احتمالی و ارتقاء دانش مهندسی روسازی می‌تواند گام مؤثری در افزایش دوام و کیفیت روسازیها و در نتیجه صرفه‌جویی در هزینه ساخت و نگهداری روسازی شود. مشخصات هندسی لایه‌های روسازی و مشخصات مکانیکی مصالح مهمترین مشخصه‌های روسازی هستند که در رفتار سازه‌ای و عملکردی روسازی نقش دارند. روسازیهای آسفالتی با انواع مختلفی از مخلوطهای آسفالتی و با ضخامتهای مختلف در کشورهای پیشرفته اجرا می‌گردد، ولی متأسفانه در کشور ما بدلیل فقدان تحقیقات فراگیر، نه تنها تنوع خاصی در نوع مخلوط‌های آسفالتی مورد نظر دیده نمی‌شود (تقریباً تمامی مخلوطهای آسفالتی از نوع بتن آسفالتی است) بلکه همه روسازیهای آسفالتی نیز از نوع روسازیهای متداول شامل لایه‌های اساس، زیراساس و لایه آسفالتی است. مروری بر طراحی‌ها و نقشه‌های اجرایی نشان می‌دهد، هم اکنون در کشور روسازیهای آسفالتی در سه لایه ( دو لایه بیندر و یک لایه توپکا)، در ضخامت‌های 4 الی 7 سانتی‌متر (چهار تا پنج سانتیمتر لایه توپکا و پنج تا هفت سانتیمتر لایه بیندر) اجرا می‌شود. در این پروژه هدف کاهش تعداد لایه‌ها با افزایش ضخامت لایه‌ها و به عبارت دیگر اجرای لایه‌های آسفالتی در ضخامت بالاتر (لایه آسفالتی ضخیم) است که منجربه کاهش تعداد دفعات اجرای لایه‌های روسازی می‌گردد. این کاهش می‌تواند به نوعی باعث کاهش مشکلات اجرایی، کاهش هزینه اجرا و نیز کاهش برخی از خرابی‌های زودرس روسازی‌ها گردد. با توجه به مطالب فوق در این پروژه سعی براین است با مطالعه منابع و تجربه سایر کشورها و بررسی مزایا و مشکلات روسازیهای با لایه‌های ضخیم و برمبنای امکانات و دانش موجود در سطح کشور نسبت به ارایه راهکارهای مناسب برای طرح و اجرای اینگونه روسازیها در کشور، موارد لازم ارایه شود.