گاهي اوقات بعضي از افراد تا زماني كه به هدف خود نرسيده اند براي دستيابي به آن تلاش مي ‌كنند ولي وقتي كه به هدف خود دست يافتند ديگر ارزش چنداني براي رسيدن به آن قائل نيستند و آن هدف از ارزش خاصي برخوردار نيست. اين موضوع را از دو ديدگاه مي‌توان به آن پرداخت:

  1- اصولا انسان چنين حالتي را دارد. هدف تا زماني كه به آن دست نيافته مهم است ولي وقتي به آن دست يافت اهميت و ارزش خود را ندارد. به همين دليل به انسان ها توصيه مي‌شود كه سعي كنند هميشه براي زندگي خود اهداف عالي تري داشته باشند كه در پي رسيدن به آن تلاش كنند.

  2- گاهي اوقات بعضي افراد ياد نگرفته اند كه به نقاط قوت، توانايي ها، موفقيت هاي خود و ارزش هاي خود توجه كنند. گاهي اوقات به انسان ها آموخته شده است كه اگر به خود ببالي و افتخار كني ممكن است دچار غرور شوي  به همين دليل، ممكن است اين افراد موفقيت هاي خود را ناچيز گرفته و « بي ارزش‌ » كنند. چنين نگاهي به موفقيت ها و توانايي ها به فرد صدمه مي زند زيرا وقتي انسان ها به نكات مثبت، موفقيت ها و پيروزي هاي خود بي توجهي كرده و آنها را بي ارزش سازند، امكان اين كه دچار افسردگي، نااميدي و خستگي رواني شوند زياد است. در صورتي كه شما از اين دسته از افراد هستيد بهتر است به مبحث سبك اسناد و بهداشت رواني كه در ادامه مباحث خواهد آمد توجه بيشتري كنيد.