برگزاری دفاعیه دکتری مهندس محمد امین رودک

چکیده این رساله به شرح زیر می‌باشد:

وجود عدم ‌قطعیت در دنیای واقعی سبب جلب توجه بیش از پیش محققین به این مقوله گردیده است. مصادیق مختلف عدم‌ قطعیت در مهندسی سازه را می‌توان در بارهای خارجی وارد بر سازه، مشخصات مصالح به کار رفته در ساخت سازه، و نیز جزئیات هندسه سازه مشاهده نمود. بنابراین به منظور نیل به یک تحلیل واقع ‌بینانه از عملکرد سازه، عدم‌ قطعیت می ‌بایست به گونه ‌ای در فرآیندهای تحلیلی لحاظ گردد. نظریه قابلیت اطمینان سازه‌ ها ابزاری برای وارد کردن اثرات عدم ‌قطعیت در فرآیند تحلیل سازه‌ ها فراهم می ‌آورد. وظیفه اصلی روش‌های قابلیت اطمینان محاسبه احتمال خرابی یا شاخص اطمینان است تا به وسیله آنها بتوان سطح اطمینان و اعتماد به یک سازه را ارزیابی نمود.
هدف از ارائه این رساله توسعه روش ‌های قابلیت اطمینان به منظور رسیدن به روش ‌هایی کارآمد در محاسبه احتمال خرابی و شاخص اطمینان می ‌باشد. در روش ‌های ارائه شده تأکید اصلی بر افزایش توان مواجهه با مسائل غیرخطی و افزایش کارایی می‌ باشد. از آنجایی که در حوزه قابلیت اطمینان، روش‌های موسوم به روش‌ های تقریبی دارای عملکردی بینابینی، چه از نظر دقت و چه از نظر حجم محاسبات، می ‌باشند کاربردی‌ترین روش‌ها در این حوزه به شمار می ‌روند. لذا روش ‌های پیشنهادی، با تکیه بر روش‌های تقریبی به عنوان مبنای تحقیق حاضر، سعی بر توسعه و پیشبرد آنها به سمت روش‌هایی با توان بالا و کارایی مطلوب در مسائل مختلف اعم از خطی و غیرخطی دارد. در این راستا دو روش قابلیت اطمینان پیشنهاد گردیده است. روش پیشنهادی اول که به طور مطلق در شاخه روش‌های تقریبی قرار می‌ گیرد، تعمیمی از یکی از مهمترین روش‌های پایه ‌ای این شاخه را ارائه می‌دهد. به وسیله تعمیم ارائه شده، قابلیت‌های روش اولیه به گونه‌ای ارتقاء داده شده است که امکان کنترل سرعت همگرایی به وجود آمده است. به علاوه در مسائلی که روش اولیه مذکور اساساً قادر به همگرایی نبوده، روش پیشنهادی امکان رسیدن از واگرایی به همگرایی را نیز فراهم آورده است. روش پیشنهادی دوم از ترکیب مفاهیم به کار رفته در چندین شاخه قابلیت اطمینان بهره می‌ گیرد. این روش ترکیبی را می‌توان در مواقعی به کار برد که روش اول به دلیل در دسترس نبودن اطلاعات کافی از تابع حالت حدی با محدودیت مواجه است. در واقع برای چنین موقعیت‌هایی که در آنها محدودیت مذکور معمولاً محققین را به سمت روش‌های زمانبر شبیه‌سازی سوق می‌دهد، رساله حاضر روش ترکیبی را که بسیار کاربردی‌ تر از روش‌های شبیه‌ سازی است پیشنهاد می‌ نماید. نتایج تحلیل مثال‌های رایج در متون قابلیت اطمینان حاکی از عملکرد مطلوب هر یک از روش‌های پیشنهادی، در مقایسه با روش‌های مربوط به هر کدام، می‌باشد.
واژه‌های کلیدی: شاخص اطمینان، روش‌های تقریبی، روش HL-RF تعمیم‌یافته، روش ترکیبی، تابع حالت حدی غیرخطی

رایانامه جهت ارتباط با دانشجوی فوق: amin_roudak AT civileng.iust.ac.ir