برگزاری دفاعیه دکتری آقای مهندس رامین انصاری

فرآیند برنامه‌ریزی و کنترل پروژه، یک وظیفه پیچیده شامل برنامه‌ریزی اولیه بر اساس برآوردها و منابع موجود، اندازه‌گیری پیشرفت و ارزیابی برنامه‌های جاری و همچنین انجام اقدامات اصلاحی بعد از رخداد اختلال است. اختلال در پروژه‌ها اغلب به دلیل بروز تغییرات تصادفی در مدت زمان اجرای فعالیت‌ها رخ می دهد. پژوهش حاضر با هدف ایجاد ارتباط مابین مراحل مختلف مدیریت پروژه در قالب مدل های توسعه یافته استوارسازی برنامه زمانبندی پروژه و نیز مدیریت و کنترل پروژه مبتنی بر نظارت هوشمند بر ذخیره‌های زمانی انجام شده است. در پژوهش انجام شده، مدل های بهینه سازی دوهدفه به منظور استوارسازی برنامه زمانبندی پروژه قبل از شروع پروژه و نیز زمانبندی مجدد پروژه بعد از رخداد اختلال توسعه داده شده اند. برای حل مدل های بهینه سازی چندهدفه، به ترتیب از الگوریتم ژنتیک مبتنی بر رتبه بندی نامغلوب (NSGA II) و روش تبدیل به قید بهبود یافته استفاده شده است. سپس یک مدل استوار و چند شاخصه ای برای تعیین اندازه ذخیره‌های زمانی مبتنی بر توسعه روش آماری "ریشه مجموع مربعات خطا" ارائه شده است. تفاوت مهم روش پیشنهادی با روش های پیشین به لحاظ در نظر گرفتن ویژگی‌های ساختاری پروژه به عنوان عوامل بروز ریسک های داخلی (متشکل از معیارهای پیچیدگی، وابستگی، انعطاف پذیری و استواری) و همچنین در نظر گرفتن تعاملات ریسک های خارجی بر تعیین اندازه ذخیره‌‌ احتیاطی زمانی پروژه است. متدولوژی برنامه ریزی استوار پروژه پیشنهادی روی یک پروژه ساخت سد آبی مورد آزمایش قرار گرفته است. نتایج مقایسه جواب های بهینه پارتو حاصل از الگوریتم NSGA II با برنامه زمانبندی غیراستوار نشان می دهد که متوسط هزینه اختلال در حالت استوار حدود 18.93% کمتر از برنامه غیراستوار بوده و زمان تکمیل پروژه استوار شده نیز حدود 9% بیشتر از حداقل زمان ممکن برای تکمیل پروژه شده است. نتایج پیاده سازی روش تعیین اندازه ذخیره‌های زمانی نشان می دهد که میانگین و واریانس زمان تاخیر در برنامه زمانبندی استوارشده در مقایسه با قاعده 50% و نیز روش "ریشه مجموع مربعات خطا" کاهش قابل ملاحظه ای داشته است. برتری روش تعیین ذخیره‌‌ احتیاطی پیشنهادی نسبت به روش های رایج و نوین مدیریت زنجیره‌بحرانی روی مثال های عددی و مطالعه موردی نشان داده شده است. از جمله این برتری‌ها می توان به بهبود قابلیت اطمینان برنامه زمانبندی از طریق تخصیص بهتر زمان های ذخیره‌‌ احتیاطی و کاهش میانگین و واریانس تاخیرات زمان تکمیل برای برنامه زمانبندی حاصل از روش پیشنهادی در مقایسه با سایر رویکردهای متداول زنجیره بحرانی اشاره نمود. مدل کنترل پروژه استوار مبتنی بر تلفیق مدیریت ذخیره‌های زمانی (زنجیره بحرانی) و شاخص‌های رویکرد مدیریت ارزش کسب‌شده ارائه شده است. میزان مصرف ذخیره‌‌ احتیاطی در زنجیره های بحرانی و غیربحرانی مورد بررسی و تحلیل قرار گرفت. نتایج مدل کنترل پروژه مبتنی بر مدیریت ذخیره‌های زمانی نشان داد که زنجیره های غیربحرانی پروژه نیز در صورتی که میزان ذخیره‌‌ احتیاطی مصرف شان در نقاط بحرانی قرار بگیرد، احتمال بروز تاخیرات را تشدید می‌نمایند.

واژه‌های کلیدی: استواری، مدیریت اختلال پروژه، زمانبندی مجدد، مدیریت زنجیره بحرانی، ذخیره‌های زمانی

رایانامه جهت ارتباط با دانشجوی فوق: raminansari [AT] iust.ac.ir