سردار خضرایی در یادواره شهدای دانشگاه:
شهید، تجمیع صفات اخلاقی است در قامت انسانی
یادواره 110 شهید دانشگاه علم وصنعت ایران با تجلیل از خانواد معظم شهیدان دانشگاه علم وصنعت ایران عصر روز سه‌شنبه 31 فرودین ماه 89 خاتمه یافت.
در آغاز این مراسم که در تالار شهید بهرامی برگزار گردید، دکتر جبل‌عاملی، رئیس دانشگاه، اثبات عشق دانشجویان به شهدا و مقام معظم رهبری را اولین پیام برگزاری این مراسم دانست و در ادامه افزود: رابطه امام و رهبر در زمان حاضر با زمان امام راحل، شباهت‌های زیادی به این رابطه در زمان حضرت امیر (ع) با زمان حضرت رسول (ص) دارد، به این معنی که موج حرکت نبوی و سیل خروشان جمعیتی که حول محور رسول الله (ص) حلقه زدند و مکتب اسلام و حکومت اسلامی شکل گرفت به دلیل فعالیت جریان نفاق و فتنه، در زمان حضرت علی (ع) به گونه‌ای دیگر شد.
وی اظهار داشت: شاید بتوانیم شباهت‌های زیادی بین دوران مقام معظم رهبری با دوران امیرالمومنین و دوران رهبری حضرت رسول (ص) با حضرت امام (ره) بیابیم و اتفاقاً پیام دیگر این مراسم و نمایشگاه این است که هر چند جریان فتنه سعی درالقای این موضوع داشت که روزگار اطاعت از رهبری سرآمده و اصلاحگری به معنی دین زدایی مورد خواست جوانان کشور است، اما دانشجویان و نسل جوان این پیام را دادند که بدنه نسل جوان و دانشگاه، همگام با نظام و ولایت است و به همت جوانان پرشور، این فتنه با غلبه حزب‌الله فروکش کرد و سران فتنه و در راس آنها دولت خبیث انگلیس و رژیم جنایتکار امریکا را به انزوا در عرصه بین‌المللی دچار کرد.
رئیس دانشگاه با تاکید بر حمایت دانشگاهیان از نظام و ولایت گفت: ما دانشگاهیان، معتقد به مبانی حکومت اسلامی و توانمندی دین در عرصه حکومت هستیم و تلاش می‌کنیم نگهبانان خوبی برای خون شهیدانمان باشیم. هر چند خلأ وجودی تک تک این گوهرهای ذی قیمت را در جای جای دانشگاه‌ها حس می‌کنیم و از دوری آنها احساس غربت می‌کنیم اما خوشنودیم که نظام اسلامی، حامی و نگهبان دارد و ان‌شاءالله روزی نگهبان اصلی ظهور خواهد کرد و انتقام همه شهیدان را از جباران خواهد گرفت.
بعد از صحبت‌های دکتر جبل‌عاملی، سردار خضرایی به ذکر خاطرات خود از جنگ و توصیف صفات اخلاقی رزمندگان اسلام در دوران دفاع مقدس پرداخت و گفت: از ابتدای تجاوز عراق به خاک میهن اسلامی تا پایان جنگ تحمیلی، در مجموع 131 عملیات پدافندی و آفندی توسط نیروهای رزمنده ما انجام شد که دو چهره از جنگ را نمایان ساخت. چهره اول، خرابی‌ها، ویرانی‌ها، کشتارها، آوارگی مردم و سوختن امکانات و مزارع و منازل مرز نشینان بود که این وجه، مبتلابه همه جنگ‌هاست؛ اما چهره دوم که در جنگ ما بروز یافت، حضور نیروهای مخلص و مومن از اقصی نقاط مملکت اعم از دانشگاه‌ها، ادارات، کارخانجات، مدارس و... بود که صرفاً نیروی انسانی لحاظ نمی‌شد.
وی افزود: ما در برخورد با رزمندگانی بودیم که تجمیع آمیخته‌ای از صفات انسانی بودند. میانگین سنی رزمندگان ما شاید 20 سال بود و در این سن، داشتن آن صفات عالی اخلاقی، عادی نبود. افرادی که به گواهی خانواده‌شان از نه سالگی به نماز شب مشغول بودند و همه در داشتن حلم، ایمان، توکل، صبر، متانت، اخلاق و دیگر رویکردهای اخلاقی که نمی‌توان از یک فرد عادی توقع داشت متفق‌القول بودند. اینها نخبگان کشور ما بودند و جمعی از انسان‌هایی که به مرحله‌ای از رشد و بالندگی رسیده بودند که با ندای رهبر خود و برای هدفی به نام کشته‌شدن در راه رضای خدا به جبهه آمدند.
سردار خضرایی با اشاره به اینکه آنچه ما در شهیدان دیدیم اوج تقوا به جهت تجدید بنای اسلام و اوج دینداری و شهادت طلبی بود که باید به نسل‌های آینده معرفی شود، تصریح کرد: جنگ، واقعیت‌های عریان و بعضاً ناشناخته‌ای دارد که اگر بیان و بررسی نشود، ظلم است.
وی گفت: جبهه‌های ما محل جنگ نبود، جای اخلاص و تربیت بود و اگر چه برگزاری اینگونه مراسم، موجب خوشنودی خدای شهیدان خواهد بود، اما عمل به آرمان شهید و عمل شهید را مورد توجه قرار دادن و به مثابه او عمل کردن، مایه رستگاری است چرا که یقیناً هر قدر هم که از شهدا تجلیل کنیم نمی‌توانیم او را به مقامی بالاتر از آنکه خداوند برای او قرار داده برسانیم.
سردار خضرایی در پایان گفت: ادامه راه شهید به این تلقی نمی‌شود که جنگ دیگری و ادامه راه شهادت، بلکه برای ادامه راه شهید باید به زیور اخلاقی شهید آراسته شویم و چرا نباید آنها را الگوی خود قرار دهیم. چه حسنی دارد که بزرگداشتی برای شهیدان برگزار کنیم ولی بیرون از این مجلس، احساس تکلیف نکنیم برای اینکه صفات شهیدان را در خود ایجاد کنیم یا حداقل، در مسیر اخلاقی شهید قرار گیریم و یا خانواده شهیدان که اساس کشور ما بر پایه شهامت و استقامت عزیزان آنهاست را مورد دلجویی قرار ندهیم.
لازم به ذکر می‌باشد پخش کلیپ، اجرای تئاتر و برگزاری مراسم تجلیل از خانواده شهدای دانشگاه، دیگر بخش‌های این یادواره را در روز پایانی تشکیل می‌دادند.
